|
‘thik hai, are subal! dada ke charan tal ko meri hi bhaanti too apane aank mean le kar daba, maian vyajan karooanga; abhi tak dada ko niand nahian ayi re!’- is adesh ke sath nilasundar ne vat patr-nirmit ek chhoti sundar-si pankhi dahine hath mean le li aur shribalaram ke mukh par bayar karane lage ve. par dada ke netr sarojoan mean ab bhi tandra ka sanchar n ho saka. ‘achchha dada! maian tumhara sir sahalaooan, phir to tumhean niand a hi jayagi.’- vyajan to chal hi raha hai, sath hi vam kar pallav se shrikrishnachandr b de bhaiya balaram ke sundar keshoan ko sahalane lagate haian. oh! kitana anurag poorit aturata samayi huee hai shri krishn chandr ke un salone drigoan mean - ‘kaise mere dada ki aankhoan mean tho da-sa alasy bhar aye!’
- kvachith kridaparishrantan gopotsangopabarhanamh.
- svayan vishramayatyarye padasanvahanadibh:॥[1]
- jugal bandhu ban bhraman mean, ram shramit kachhu gat.
- pag chaanpat karuna-ayan, komal kar-jalajat..
|
|